آرزویی که با یک کلاشنیکف در خاک کاشته شد!

در هنگام امضای آخرین نامه اش نوشت:

«میخائیل کلاشنیکوف، بنده خدا، طراح و صنعتگر»

این عبارت  در پایان نامه ای تایپی دست نویس شده بود تا به کلیسای ارتدکس تسلیم شود.

در نامه آمده بود:

«درد درونی من، التیام نمی‌پذیرد و سال‌های زیادی است از خود می‌پرسم اگر سلاح طراحی شده توسط من، جان انسان‌ها را می‌گیرد، ممکن است من هم در این مرگ‌آفرینی تقصیر داشته باشم حتی اگر کشته‌شدگان دشمن میهنم باشند»

میخاییل تیموفیوییچ کلاشنیکف(املای صحیحش همینه که اینجا نوشته شده)، نتوانست تحصیلات خود را حتی تا آخر دبیرستان تمام کند لذا این وبلاگ با افتخار لقب «چهره بی کلاس» را به دلیل طی نکردن کلاس های آکادمیک علوم مرتبط با اسلحه سازی به او اعطا می کند.و در نوجوانی جذب ارتش شد. در یکی از جنگ های بین ارتش شوروی و قوای آلمان نازی مجروح شد و در بیمارستان به فکر ساخت سلاحی افتاد که از ترکیب دو سلاح M1 Grand(اولین سلاح نیمه اتوماتیک-که در ارتش آمریکا به کار می رفت) و STG44(اولین سلاح تهاجمی-که در ارتش آلمان کاربرد داشت-سلاحی بسیار شبیه به کلاشنیکف امروزی) ساخته می شد. 

سلاحی که در ابتدا با نام AK-47(به روسی: آفتامات کلاشنیکف- عدد 47 اشاره سال ساختش دارد)

در 90 سالگی در مراسمی گفت:

«اگر می‌خواهید کسی را مقصر بدانید آلمان‌های نازی را به خاطر اینکه مرا مجبور کردند طراح سلاح شوم، مقصر بدانید!»

وی افزود: 

«البته من همواره می‌خواستم که دستگاه‌ها و ماشین‌آلات مورد نیاز کشاورزی بسازم»

آرزویی که در 93 سالگی اش با میخاییل تیموفیوییچ کلاشنیکف در خاک کاشته شد تا شاید زمین سبز شود.

امضاعلیرضا