پودر اطفا حریق خانگی
تقریبا هر چیزی خونگیش، شیرین تر، با کلاس تر، گرانتر و البته دارای پتانسیل دادن پُز بیشتر است. شاید به همین دلیله که این پست را دارم با این موضوع می نویسم:
« یک دستور العمل محرمانه خانگی برای کشف پودر اطفا حریق در معادن غنی آشپزخانه»
پ نَ: خواستم اطلاعات عمومیتون زیاد بشه، شاید که بتونید ملتی رو که از زیادی دونستن شما دارن آتیش می گیرن خاموش کنید.
این پودر رو سابق بر این در نانوایی زیاد استفاده می کردن، نه برای اینکه اگر تنور به شاطر زبون درازی کرد زبونش رو کوتاه کنه، بلکه برای فربه سازی نان و نابود سازی انسان
والا بی شوخی گفتم، جدا برای فربه سازی نان و نابودی انسان استفاده می کردن، البته ضابطین قضایی تا اونجا که تونستن، خاطیان را ثبت و ضبط کردند تا آیندگان با شنیدن قصه آنها بدونن که چه بر سر اجدادشان آمده. بگذریم...
و اما بعد...
طوطیان شکر و شیرین گفتار بر اساس یک دستور العمل قدیمی ریشه هر چیزی را به مصر باستان ربط می دادند، چرا؟ خوب معلومه برای پز دادن، من هم به رسم همین سنت طوطیایی، گریزی به مصر باستان می زنم، جایی که از این پودر نه برای اطفا حریق بلکه برای پاکیزگی به عنوان صابون استفاده می شده(احتمالا بدنشون زیاد گر می گرفته و هنوز هم صابون گلنار اختراع نشده بوده)
البته هستند افرادی که در عصر جدید، با وجود پیشرفت علم و فناوری، از این پودر در کفش خودشون، مکرر استفاده می کنند، شاید به این دلیل که هر آتیشی در خانواده است از سر قبر آنها بلند می شود(قبر در اینجا استعاره از گنده بودن پای ایشان است) به همین منظور از این پودر برای ممانعت از انتشار بوی نامطبوع پای پخته در کفش سوخته استفاده می شود.
در اینجا نظر شما را به دیدن این تصویر جلب می کنم:
اجناس مونث انسان(البته نه همشون بلکه اونهایی که به محیط زیست بیشتر می اندیشند) از محلول این پودر در آب برای خاموش کردن آتیشی که ریز اندامک ها(معادل فارسی Bacteria) در سرویس های بهداشتی، سینک ظرف شویی و ماشین لباسشویی به پا می کنند استفاده می کنند. همچنین تمیز کردن لکه های چربی اجاق گاز با خمیر این پودر(با استفاده از آب و پودر خمیر درست می کنیم و بعد بامالش آن به محل لکه های چربی گاز، و نیم ساعت دندان روی جگر گذاشتن، و استفاده از یک اسفنج، قدرت پاک کنندگی آن دیده می شود) بسیار محیط زیست پسند است.
اما اگر به هر علت شعله آتشی در خانه ایجاد شد و شما کپسول آتش نشانی نداشتید، ولی در عوض کلی پودر جوش شیرین داشتید، می توانید با پاشیدن آن بر روی شعله ها، حریق را اطفا کنید. زیرا جوش شیرین، در برخورد با آتش از خود گاز دی اکسید کربن تولید می کند که سنگین تر از هواست و با فشردن گلوی آتش آن را خفه می کند.
آخرین کاربرد جوش شیرین، یادکردن نانوای محلمان است، شاطری که برای فربهی نان و سرنگونی انسان جوش شیرین زیاد می زند اما هیچ ضابط قضایی نه به او دستبند می زند و نه دکان نانوایی اش را پلمپ می کند. زیرا جامعه ما به آدم هایی مانند او که برای فربهی نان و سرنگونی انسان جوش شیرین زیاد می زنند احتیاج دارد.
پ نَ: جوش شیرین نزنه، تا چهار تا از خدا بی خبر نون دیگرون رو آجر کنند!
به احترام تمام جوش های شیرینی که می زنم، می زنی، می زنند
امضا علیرضا
